Sturdy II en de Singlehanded 2009
Dit jaar weer een
interessante puzzel. De windverwachting voor de komende etmalen laat alle
hoeken van de windroos zien met bovendien twee dagen licht weer. Vooraf
filosoferend met Gerrit Mensink van de Malzwin brengt
ons tot de voorkeur om eerst naar het wad te gaan en te profiteren dat daar
waarschijnlijk iets meer wind zal staan dan op het IJsselmeer.
Het palaver op zaterdag
verloopt rustig. Er zijn (gelukkig) enkele nieuwe gezichten, maar de “oude hap”
weet wat het reglement voorschrijft. Toch worden ook nu weer de jaarlijkse
verduidelijkingvragen gesteld over strafpunten bij motorgebruik, sluispassages
en interpretatie van de verplichte rusttijd.
De start verloopt ook
rustig. Het lijkt even alsof niemand de eerste wil zijn om weg te varen en de
opdrachtbrief van organisator Henri Steneker in ontvangst te nemen. Groot is de
schrik als ik bij het wegvaren een druk gebarende Gerrit zie, die me
naschreeuwt dat zijn motor defect is en dat hij later zal starten. Terwijl ik
dit schrijf, een uur of drie na de start, hoop ik dat het hem gelukt is. In dat
geval ontmoeten we elkaar vanavond of vannacht ergens in de buurt van Den Oever
of Oudeschild op Texel.
De wind trekt stevig aan,
vooral in overtrekkende buien. Dan schift de wind ook en is de net bezeilde
koers op Den Oever niet meer haalbaar. Ik ga dan overstag om niet teveel hoogte
te verliezen. Vanaf 1800 uur neemt de wind volgens
voorspelling af en wordt het een vredige avond. Veel sterren en een
steeds makkelijker te bezeilen koers. De snelheid wordt wel minder, maar we
varen met 3 knopen nog steeds de goede kant uit. Tijd voor een snack en een
kopje thee. Ook tijd om na te denken, waar ik door de drukte van de afgelopen
weken niet genoeg aan toegekomen ben. Het voelt goed zo: met Sturdy op pad in
de Singlehanded.
Helemaal relaxen
wordt het niet. Vanaf Oude Zeug tot aan Den Over liggen veel onverlichte
tonnen. Het is inmiddels hartstikke donker en er is
geen maan. Ik breng mijn radarkennis weer op orde door de voor ons liggende
tonnen op te sporen en vrij te zeilen. Dat lukt heel goed: ik zie er maar
eentje die als een donkere schaduw langs glijdt.
De zuidzijde van Den Oever
is verlaten en met mijn dekstralers aan, duurt het
toch even voor de sluismeester reageert en de sluis voor opening voorbereidt.
Hij is flink chagrijnig. Nadat ik de sluis verlaten heb en
braaf wacht tot de lichten op groen staan voor passage van de brug door de
afsluitdijk roept hij mij op de marifoon op om op te schieten. “Het
verkeer wacht” en om zijn woorden kracht bij te zetten verandert hij de
lichtenindicatie in rood knipperlicht. Nooit geweten dat dat
ook kon! Bah, maar ik zit al tussen de brugpijlers.
Aan de noordzijde liggen
twee collega’s te slapen. Het is nu 23.00 uur.
Ik leg even aan voor een
korte stop en met flinke tegenzin gooi ik een uurtje later weer los. Het is
donker, weinig wind en ik voel de psychologische barrière om verder uit mijn comfortzone
te treden. Bij het verlaten van de haven loop ik vast in de modder. Iets teveel
naar stuurboord gestuurd en het is al flink afgaand water. Het duurt even
voordat ik me het realiseer. Zit eerst stom naar mijn stuurdisplay te kijken
met alle meters op nul en een diepgang van
Buiten het havenhoofd staat
toch een licht briesje uit het Noordoosten en in combinatie met de flinke
ebstroom (springtij!) halen we toch geregeld 5 knopen. De verlichtte tonnen in
het Visjagersgaatje trekken één voor één langs me
heen. Het is prachtig weer: mooie sterrenhemel en een rustige zee. Er staat net
genoeg wind om de voortgang te houden.
Bij de Malzwin is de wind op
en vooral drijvend met de stroom glijden we richting Texel. Ik ben iets te
vroeg voor de kentering dus rond de T13 dobberen we enige tijd rond. Ik val spontaan
in slaap.
Met een beetje noordenwind
en het begin van de opkomende stroom halen we Oudeschild, waar ik Sturdy om
04.15 uur in de Noorderhaven langzij andere Singlehanded
deelnemer Cras Factus (een Ballad 31) aanleg. Voor mij zie ik ook nog twee andere
collega’s, de Bo van Willem van Olst
en de Bubbles (Waarschip 1010).
Mijn slaap wil daarna nog
niet direct vatten, ben moe maar kennelijk door de slaap heen. Wel blij dat ik
het gehaald heb vandaag.
Die slaap is overigens van
korte duur. Na twee uur melden de buren dat ze willen vertrekken en of ik wil
verhalen. Natuurlijk, grrrr… Henjo
van de Cractus is zo vriendelijk om zijn en mijn
schip tegelijk op zij te schuiven om ruimte te maken. We praten nog wat na over
hoe het gisteren was. Hij zat bij de eerste groep die al om 2400 uur aangekomen
is.
Als Henjo
een uurtje later weg wil, verleg ik naastzij een nu vrije chartervaarder.
De slaap wil niet meer. Eerst maar eens even de enveloppe posten en een stempel
halen.
Om 12 uur kan ik mijn
ongeduld niet meer in de hand houden. Na het nuttigen van een portie verse
kibbeling op de kade vaar ik uit: drie uur te vroeg voor de meegaande stroom,
maar ik reken op de beloofde wind (die er niet is!). Langzaam achteruit zeilend
dobberen we op de Texelstroom. Pas als ik aan de zuidzijde van de stroom in
ondieper water kom, lukt het om ½ tot maximaal 1 knoop snelheid te maken. Dit
gaat heel lang duren!!!!
Niettemin als vier uur later
de stroom opkomt is het leed geleden. De stroom brengt Sturdy naar het
Scheurrak en aan de langskomende tonnen is het te zien hoe hard de stroom
trekt. De zeilen doen ook een beetje en zo schieten we 5 mijlen per uur op. Aan
de SO8 liggen twee Singlehanded deelnemers geparkeerd. Ik drijf er langs, maar
het gaat snel. Door de variabele diepgang kan Sturdy straks als eerste over de
ondiepte, waar anderen moeten wachten op hoogwater. Maar ik heb wel wind nodig
om de stroom aan de andere zijde van het wantij dood te zeilen. Terwijl ik
alternatieven probeer te bedenken lost het probleem zich op. De beloofde NW
wind Bft 3 komt nu dan toc
Eerst maar even ankeren om
iets te eten en de route beter te plannen. Als ik even later achter een stevig
anker lig en de zeilen provisorisch heb opgedoekt, besluit ik om nu toch eerst
8 uur rust te nemen en morgenochtend vroeg verder te gaan. De tijdsduur wordt
dan wel krapper, maar nu in het donker door het Inschot heen lijkt me helemaal
niets. De meegenomen nasi en saté warm ik op in de oven. Bijna net zo lekker
als in de KMC te Den Helder!
Vandaag, maandag, moet het
gebeuren. Drie opdrachten op het wad: ankeren bij de Noorderbalgen
en stempels halen op Terschelling en in Harlingen. Bij voorkeur nog door naar Kornwerd om te overnachten.
Het ergste donker is eraf
als ik anker op ga.Tsjonge wat een klus. Piepend en hijgend hang ik in de kuip
na het diepliggende anker met bijbehorende ketting met de hand binnen te hebben
getrokken. Ondanks de stroom tegen, maak ik toch snelheid de goede kant uit.
Bij de Meep zal ik stroom mee hebben. Nog
Daarna gaat het lekker. Met
de laatste stroom mee bereik ik het ankerpunt, waar al vier collega’s zijn. Een
uurtje ankeren en dan met de eerste ebstroom mee terug richting Terschelling.
Om 1400 uur loop ik binnen en mag van de havenmeester een uurtje aan de
chartersteiger liggen. Vlak na mij komen Pretender en Blue Nose,
die met een boze havenmeester te maken krijgen. Al die polyester bakjes die
zich nergens wat van aantrekken !!!! Met name Klaas van de Pretender krijgt de
volle laag. Ondertussen probeer ik op mijn eigen prominente plek midden in de
haven zo weinig mogelijk (extra) op te vallen. Het kantoor van rederij Doeksen is dicht, dus probeer ik ons geliefde grand
café Zeezicht. Een stempel hebben ze niet meer, maar een digitale kassabon met
datum en tijd wel. Ik verorber een pannenkoek en leg ondertussen mijn mobiel
even aan de netspanning om de accu weer tot leven te wekken. Sinds gisteren is
de batterij leeg.
Ik heb me al een paar dagen
niet gewassen, maar met wat extra deodorant en parfum probeer ik het ergste te
camoufleren nu ik even terug keer in de beschaafde wereld. Het uurtje rust doet
me goed. Het weerbericht geeft nu een windwaarschuwing voor ZW tot ZO 6. Ik zet
een rif in het grootzeil. Het voelt nogal overbodig in de zonnige, bijna
windstille haven van Terschelling. Meteen buiten de haven merk ik meteen dat de
keuze goed is. De wind is al toegenomen en opkruisend naar de Slenk is de
zeilvoering goed. De Slenk zelf is gelukkig bezeild met tegenstroom. In de Meep moet ik echter een beetje kruisen maar de stroom trekt
hard mee. De meeste Singlehanded deelnemers zijn al voor mij uit omdat ik
gisteravond eerder ben gestopt. De Vliestroom is vandaag
een vervelend gedoe: al kruisend tegen wind en stroom. Vanaf 1700 uur loopt de
stroom echter mee en gaat het hoog aan de wind naar Harlingen. Echt makkelijk
gaat het niet, maar wel snel. Het is net donker geworden als ik om 1900 uur
achter de Willow van Hielko
aanleg langszij een charterboot. Hij vertelt me morgenochtend om 0400 te willen
vertrekken naar Kornwerd met de laatste ebstroom. Dat
lijkt me een goed plan en het past goed na mijn verplichte 8 uur rust. Na een
kop koffie ga ik de wal op om mijn stempel te scoren. Toevallig rijdt een busje
van de Koninklijke Marechaussee langs. Ik vraag hen of ze een stempel hebben en
ja hoor. Ik word in hun busje uitgenodigd voor de plichtplegingen. Ze zijn heel
geïnteresseerd, terwijl ik me op de vlakte houd over de Waddeneilanden. Ik
realiseer me namelijk dat ik mijn paspoort niet bij me heb wat wel verplicht
is. De formaliteiten zijn echter nog niet klaar. Ze vragen mijn rijbewijs en
word ik nagetrokken op openstaande bekeuringen of straffen. Nou zeg !!! En dan
te weten dat Hielko vandaag zijn stempel bij de Aldi
filiaalchef heeft gehaald.
Na een paar uur slaap gaat
de wekker om 03.30 uur. Het lijkt wel nacht…..Een kopje thee, warme kleren aan
en het grootzeil omhoog. Willow is ook bijna klaar
voor vertrek. Om 4 uur glijd ik door de nacht de haven uit. Het is bijna laag
water en de Boontjes zijn ondiep. Voortdurende concentratie is nodig om het
komende uur de weg tussen de vele verlichte tonnen te vinden. Een vissersschip
komt mij tegemoet en heeft zo’n sterk zoeklicht dat hij mij op grote afstand steeds
weer verblindt. De snelheid van de Sturdy is prima, steeds 6 tot 7 knopen. Na
een uur komen Willow en Sturdy tegelijk aan bij de
sluis in Kornwerd. Bijna meteen kunnen we schutten.
Aan de zuidzijde maak ik even vast om wat te eten. Willow
en de anderen gaan meteen door.
De verwachting voor vandaag
is ZO Bft 6. Lemmer, Muiden
en Lelystad zijn de doelen voor de komende 30 uur. Hoog aan de wind is het een
natte bedoening, Nou ja, Sturdy als decksaloon jacht biedt voldoende comfort,
maar er komt af en toe toch een plens water op het kajuitdak. Dat heb ik de
afgelopen twee jaar nog niet eerder meegemaakt. Het schip kreunt en doet, maar
gaat wel met zes knopen naar het zuiden. Het Vrouwenzand bij Stavoren is niet
helemaal bezeild. Dat vraagt straks nog een extra slag. De tijd en de mijlen
tikken voorbij. Pas vanaf Lemmer mag ik verwachten dat het prettiger wordt. De
golven op het IJsselmeer zijn bij deze windsterkte en hoog aan de wind varend
onplezierig.
Sturdy doet het goed; alleen
het grootzeilval vertoont een beetje rek waardoor het zeil onder het varen wat
zakt en bollig wordt. Dat willen we juist bij deze hardere wind niet. Klusje
voor de komende winter dus.
Enkele mijlen ten zuiden van
Stavoren maak ik een eerste slag naar het oosten. Ik zet de motor aan om de
accu’s bij te laden, en ik hoor meteen dat er wat aan de hand is. De motor komt
niet op toeren en de schroefas kreunt en kraakt. Ai, rommel in de schroef
realiseer ik mij meteen. Een beetje rommelend aan de motorbediening ontdek ik
geen verbetering, vooruit, achteruit of neutraal. Het blijft kraken. Kijkend om
me heen en bedenkend hoe het is om door te gaan met de wetenschap geen motor te
hebben bij het manoeuvreren is met deze harde wind geen lekker idee. Dichtbij
ligt een goed geoutilleerde haven met een kraan en technisch personeel. Ik voel
me beter als ik het motorprobleem nu meteen aanpak. Ik keer om en zeil naar
Stavoren marina. Ondertussen vraag ik via kanaal 16
om assistentie bij het binnenlopen van de haven, omdat ik geen motorbediening
heb en daarmee ongewild problemen voor anderen kan opleveren. Voor de haveningang
van Stavoren vangt de reddingsboot Alida van station Hindeloopen
mij op. Ik strijk de zeilen, twee opstappers van de reddingsboot komen mijn
Singlehanded leven verstoren en een tros wordt overgebracht. Een kwartier later
leg ik aan de steiger bij Stavoren marina.
Ik meld me bij het
havenkantoor en ze zijn bereid om hun winterplanning schepen kranen te
onderbreken om Sturdy tussentijds uit het water te halen. Het eerst dat me
opvalt als Sturdy in de takels hangt is dat het onderwaterschip na een zomer (vooral
stilliggen) nog mooi schoon is. Goede antifouling dus. Ook zie ik de onderste
tien centimeter van de RVS kiel glimmend gezandstraalt
door meerdere malen de bodem te hebben geraakt in de laatste dagen.
En ja, niets meer in de
schroef. Alles pico bello.
Ik geloof er niets van. Ik ga aan boord en test de motor om het echt zeker te
weten. Geen problemen meer. Kennelijk ben ik de rommel aan de schroef vanzelf
kwijtgeraakt. Natuurlijk ben ik blij dat er technisch niets aan de hand is,
maar wel pech om de Singlehanded te hebben onderbroken. Ik heb de motor niet
onreglementair gebruikt en kan dus meteen weer uitvaren. Maar ondertussen wel
zo’n 6 belangrijke uren zeiltijd verspeelt op de laatste dag. Mijn moraal is
geknakt. De moeheid door de inspanningen van de laatste dagen voelen ineens als
een last. Einde Singlehanded 2009 voor de Sturdy, 3 dagen goed gevaren en nu de
laatste dag pech. Het tijdsverlies van vandaag is in de komende uren niet meer
goed te maken. Lemmer is niet bezeild en dan nog naar Muiden
en finishen in Lelystad. Ik haal het reglementaire einde van de Singlehanded
niet. Het is voorbij deze zomer.