Zaterdag 1200 uur, palaver,erwensoep en ingescheept.

Klokslag twee kregen de 34 deelnemers, door langs de meldsteiger te varen, hun envelop met daarin de opdrachten van Henry Steneker uitgereikt. Vlot de zeilen omhoog en met een oostenwind leek Lemmer mij een logische plek om daar een eerste stempel te halen,

4 uurtjes later had ik dit kleinood op zak en na enige strijd met de waterdiepte,feitelijk het gebrek hier aan, de koers op Den Oever gezet. Na een mooie dag en weinig afzien om half twee s´nachts vast op Texel.

Zondag,

Tweede stempel bij de havenmeester gekregen en met stroom mee en een zuidoosten windkracht 4 en 9 knoop snelheid richting Scheurrak gezeild rond hoog water door de Paardehoek en met stroom tegen over ondieptes door de Meepen naar Vlieland. En alweer mooi zonnig en een lekker windje. Je kunt wel stellen bijna niet Singlehanded -waardig. Ik zeg, bijna, want een singlehander met een stuurautomaat als een helpende hand is een mooi duo waarbij de laatste van de twee niet zeurt niet eet of te wel gewoon z´n mond houdt en gewoon doet wat ie moet doen. En om maar bij die mond te blijven , daar zat het probleem. Niet dat mijn stuurautomaat een mond had,gelukkig niet!! Maar in een mond staan tandjes. En die heeft goede stuurautomaat wel, op wieltjes,tandwieltjes genaamd. Die van mij heeft alleen nog wieltjes en dan doet ie het niet. Dit in combinatie met een wel diepstekende maar smalle kiel geeft dit een direct maar gevoelig stuurgedrag waarbij het roer steeds aandacht vraagt. Of te wel ik was blij dat ik op Vlieland was onze derde stempelplaats en tevens eindstation voor deze dag.

Maandag,

Luik open, hoofd naar buiten,bril beslagen….of,,nee toch niet het was zwaar bewolkt.Wolkenflarden dreven laag over ,heiig was het. De lucht leek wel dik .Een half uur eerder dan goed voor ons was(i.v.m. hoog water in de Boontjes) vertrokken Bo(Willem van Olst) en ik. Met twee lange slagen en een korte denderde wij de Vliestroom door. Waarbij de aan- de- windse eigenschappen van de Bo superieur waren aan die van mijn bootje.

Vijf mijl voor Harlingen zakte de wolken door hun hoeven wat zich aan ons openbaarde in de vorm van dichte mist. Snel de vaargeul uit, de genua stukje ingerold om meer zicht naar voren te krijgen(klinkt raar als je maar 40 meter zicht hebt) en de radar aangezet. Deze leek z’n beste tijd ook te hebben gehad. Allemaal strepen en puntjes op het plotterbeeld. Toen de eerste streep een groot charterschip bleek te zijn met wat echo op het beeld en de volgende drie streepjes zeiljachten waren en de volgende streep met puntjes een groot zandschip tussen de boeien wazig in mijn gezichtsveld verscheen kreeg ik het vertrouwen in de radar weer terug.

In de B oontjes de genua voor tweederde wegedraaid om met zo weinig mogelijk snelheid toch te kunnen kruisen op de ondiepte en ook de radar in gaten te kunnen houden. Na twee uur was de mist

opgetrokken en ik drie mijl opgeschoten. Na een snelle schutting in Kornwerd tackend door naar Medemblik . Waar we met vijf singlehanders in een plaatselijke horeca-gelegenheid onze vierde stempel kregen, tevens de dorst hebben gelest en ten slotte de tent dicht hebben gedaan.

Dinsdag,

Gestommel aan dek, dieseltjes die al pruttelden. Oeps acht uur! Verslapen. In de kleren,hap, snap dat was het ontbijt. Met een bakstagbries achter de anderen aan. Met z’n vieren geschut bij Enkhuizen.

Bo was als eerste weg,ik er achteraan. Maar wat veel vrouwen zouden willen lukte Bo. Zonder inspanning zag ik haar kont kleiner worden. Tegen een dikke zes beaufort in moesten we naar Hoorn hakken. Dit was zoals een Singlehanded bedoelt was. De boot kraakte,bonkte. Het zeil klapperde ik zuchtte, vloekte in stilte en dachte, inpolderen dat klote Markermeer of maak er toeristisch visaquarium van. Waterplanten hebben ze er al genoeg(met voorkeur voor je roerkoning).

Het was niet alleen kommer en kwel want het was opgehouden met regenen alleen de wind deed er nog schepje bovenop. Maar na de laatste stempel in Hoorn verkregen te hebben denderde ik met mijn polyester ros richting het Paard van Marken. Na dit monument na iets meer dan een uur gerond te hebben zeilde ik aan de wind richting de laatste opdracht die inhield dat je een uur lang bij Pampus achter je anker voor Pampus moest liggen.

Anker plus dertig meter ankerlijn gedachteloos uitgevierd.Na een uur op de schootlier deze weer binnen gelierd met een gedachte, dat vier etmalen singlehanded ook wel genoeg is.

De rug deed zich gelden, nivea-zalf was niet meer genoeg om het gloeiende gevoel uit je handen te laten verdwijnen.

Onder gereefd grootzeil en genua naar Lelystad waar ik samen met Bo net voor negenen finishte.

Hierbij wil ik Henry bedanken voor de tijd en energie die hij weer in de voorbereidingen van de Singlehanded heeft gestoken. Het was weer een mooie tocht, bedankt en tot februari.

Groeten Ad Hagoort. Lickety Split.