Singlehanded 2007 Ad Hagoort a/b Lickety Split

Vooruitzichten voor de prestatietocht zagen er voor de Lickety Split en z’n handjes niet erg florissant uit: variabele wind 1-2 bft. later 3. Met een selftacking niet erg opwindend. Voorbereidingen bestonden uit: het vergeten om water te tanken en zonder reglement op het palaver verschijnen. Wel twee boeken mee en mutsen, handschoenen, sjawls en thermo-ondergoed.

14:00 Schriftelijke opdracht van Henri meegekregen bij het verlaten van de Flevo Marina. (Stempels halen: Harlingen, Texel, Terschelling en Volendam. Ankeren op het wad. Door Noord- en Zuid Meep en Pampus ronden.)

Na de zeilen gehesen te hebben vulden deze zich nauwelijks. Je had het idee dat als je richting boeg inademde en naar achter uitademde je wezenlijk bijdroeg aan het vergroten dan wel behouden van je snelheid wat weer getuigt van goed zeemanschap, iets wat we allemaal voorstaan, alhoewel een enkele haven- en of sluismeester hier anders over denkt.

Na 4 uur op het water had ik het wel gezien. 18:15 lag ik afgemeerd op Urk. Gerrit Mensink kwam even later langszij. Envelop met geschatte zeiltijd (52 uur) op de bus gedaan. Peetje gebeld en verteld dat ik er vroeg uit was dit jaar t.a.v. mijn verjaarskado, 50 jaar is een mijlpaal waar een groter kado toch wel op z’n plaats is en een Genua een gepast iets waar je natuurlijk allebei iets aan hebt.

De zondag was 2 ½ uur jong toen er met een gangetje van 4,5 kn. gekoerst en later gekruist werd in richting van Den Oever, waarbij de wind steeds zwakker werd. Dat kruisen zouden we deze tocht nog vele mijlen voor onze kiezen krijgen. Singlehanded 2007 zou dan ook wel de boeken in kunnen gaan als moderne kruistocht , waar het enige hogere wat wij nastreefden bestond uit zo weinig mogelijk motorseconden scoren. Minder bloedig dan onze christen-broeders eeuwen terug. Ach ja beschaving, al zo oud en o zo dun. Iets wat ik dan ook liet varen, zeg maar wat mij voorbij voer toen het tij tegen ging lopen en er een kruishoek werd gerealiseerd van 140 graden.

Kom je daar zo vroeg je kooi voor uit. Waarom kakt die wind al 2 uur vroeger in dan voorspeld. Maar na 4 uur wadvaren, op het grootzeil het smalle doorvaartje van Oudeschild ingevaren. Terwijl ik de boot aanmeerde kwam de havenmeester al op z’n fiets aan. Op de vraag wat er aan de hand was, pakte hij een stempel en zei “je bent toch van de singelhanded en moet toch een stempel? Je bent al de tiende vandaag”. En hoppa, lijntjes los en na 15 minuten alweer in de Texelstroom, de wind was aangetrokken en nog 3 uur tij mee richting Kornwerd. Dit werd tevens einddoel omdat het tij op die hoogte ging draaien en er anders gekruist zou moeten worden in de Boontjes. En m’n uren waren op.

Maandag 04:00. Voordeel van kou is dat je vlug in je kleren zit en meteen wakker bent. Ik was dus klaar-wakker!!!! Omdat het tij meeliep liep ik al om 05:15 bij een bank in Harlingen geld te pinnen voor een bonnetje als bewijs oor mijn aanwezigheid daar. Nog even koffie gezet voor het tij mij rond 06:00 richting Terschelling zou spoelen. Rond 09:00 kwamen een tiental singlehanders en ik elkaar tegen in de Slenk. Door de kracht en de hoek van de wind verkeerd ingeschat te hebben werd het een harde landing tegen de bruinevloot-steiger waarbij mijn bootje een gedeelte van z’n PVC stootrand prijs moest geven aan het water. Ik had de lijntjes nog niet vast of daar kwam hij met kordate tred aangebanjerd, maritiem-look tenue aan met daaroverheen een veiligheidshesje (alsof je hem zonder niet zou zien!) en met een getergde blik in z’n ogen brandde hij los: Als er een race gaande is waarom er dan geen kontakt met hem wordt opgenomen; dat niemand de marifoon uitluistert; waarom we niet in de jachthaven gingen liggen en ook zonder te betalen weer ophoepelen. Schande is het.

Tot mij had gesproken de havenmeester van de ex rijks- en nu gemeentlijke haven van Terschelling. Beste man, begon ik, 10 minuten lig ik hier om een stempeltje te halen en dan ben ik weer weg, ik zal het organisatie doorgeven (Henri: bij deze!!), ik snap je punt maar kan er verder weinig aan doen. En ik snap z’n frustatie ook wel maar kan toch moeilijk zeggen dat wij gewoon een stel kwajongens zijn die graag zeilen en door de tocht een beetje het wij-gevoel hebben en zich daardoor van regeltjes en wetjes niet veel aantrekken, een soort laatste vrijheid. Dit alles nog eens versterkt doordat het seizoen over is en je veelal weinig andere watersporters tegenkomt dan alleen die, met die driehoekig witte vlaggetjes met de rode stip welke onze plaats in de maritieme kaste weergeeft.

Met een stempeltje van rederij Doeksen op zak weer het Wad op. Via de Noord-Meep naar een zandbankje bij de NM13 en hier 2 uur geankerd zoals de opdracht luidde. Het bankje werd bevolkt door een 20-tal huisdieren van Lenie ’t Hart. Na het eten een siesta gedaan en vervolgens anker op en daarna de zeilen ook. De stevige bries die er ’s morgens stond was afgezwakt tot een drietje. Door de halfwindse koers kon de genaker bij. Dit duurde tot de Blauwe Slenk alwaar het weer kruisen werd tot aan Harlingen toe met een wind die steeds zwakker werd en een tij dat voortijdig om leek te gaan.

Kornwerd was ook nu weer plaats voor de nacht omdat de rotkou zich steeds meer aan me opdrong, spottend met kledinglagen en m’n vetlaag.

Dinsdag 06:30 in 2 seconden vanuit bed in de kleren. Klaarwakker met dank aan die rotkou. Een koninkrijk voor een kacheltje. 07:15 los en met halve wind en een mooie snelheid naar Enkhuizen. Bij Stavoren de Vagebond tegengekomen wat nog diverse keren zou gebeuren die dag. Samen geschut in Enkhuizen. Toen weer met 7,5 kn. naar Volendam voor de laatste stempel. Omdat Volendam voor mij niet bekend was en door de stevige wind heb ik het grootzeil op het IJsselmeer er al af gedaan. Op fokje de haven in, opschietertje op stuurboords wal waar een stel-met-kind mijn handeling van het aankomen gadesloegen: rustig aankomend op de kant, fokje weggedraaid, op de kant gesprongen, boot aangetrokken. Bij de laatste haal had ik tot mijn stomme verbazing alleen nog maar lijn en geen boot meer aan het andere eindje. Door de harde wind dreef hij meteen weg. Van de verbazing bijkomend flitste het door mijn hoofd: DAT NOOIT!! Een sprong naar m’n bootje en…..Plons. Een al te optimistiche dunk van mijn lichamelijke kunnen deden mij tegen de romp belanden i.p.v. erop. Al hangend aan de voetrail zag ik hier het nutteloze van deze aktie in en liet los.Omdat het touwtje dat mij werd toegeworpen net zo nutteloos was, ben ik naar het havenhoofd gezwommen en daar via de basaltkeien uit het water geklauterd.

Mijn bootje had ondertussen zijn steven weer richting Gouwzee gewend maar is door te weinig zeil niet verder gekomen dan tegen het plankier van de buitenkant van een ligplaats. Het probleem: ik aan de ene kant van het water en de boot aan de andere kant, werd door Peter van de Vagebond opgelost door mij ernaar toe te varen. En zo bleef mij een gang tussen de toeristen over de haven bespaard. Peter, nogmaals bedankt!

Koud kreeg ik het pas toen ik de kleren in de kuip uit deed. Daarna droog spul aan en even stevig doorlopen. Onderweg wat duizelig, zou ik misschien toch….Goddomme!! Toen wist het het: m’n bril weg!!

Gedane zaken nemen geen keer dus een stempeltje gehaald, fotootje gemaakt, en on y va.

Pampus gerond, Peet gebeld en gezegd dat ik vooralsnog een ander verjaarskado prefereerde boven de genua, wel een fok maar dan een voor op m’n kop…

Na Pampus tackend naar Lelystad en hoe kan et ook anders met de Vagebond geschut en gefinisht. En je raad al waar we nog wat gedronken hebben.

Henri, bedankt voor het weer slagen van deze tocht. Jouw verlanglijstje zal ook al wel doorgeven zijn. Ik denk hierbij aan een stuurautomaat en een zwemvest voor je handy……